Een kontoefening en lekker schieten

Nou, tis alweer even geleden, maar ik heb weer wat beleefd, dus het is weer tijd voor een berichtje.

De titel verklapt eigenlijk alles al, maar toch even mijn belevingen. Ik had vorige week lekker vrij en zou deze week een rustig weekje tegemoet gaan. Dat werd op vrijdagmiddag echter ruig verstoord toen ik gebeld werd door onze SMOO (een sergeant majoor die opleidingen en oefeningen aanvraagt, opzet etc.). Ik kreeg te horen dat ik maandagochtend er gelijk weer van zou zijn, ik moest op oefening met de eenheid met welke ik uitgezonden ga worden. Doel: kennis maken en contactdrills met voertuigen aanleren. Vervelend dat ik m'n spullen nog niet uit heb kunnen pakken, maar wel een nuttige oefening.

Het was gelukkig ook mooi weer, dus ik kon ook nog aan m'n bruinschema werken, das dan ook weer lekker. We zouden met z'n zessen die kant op gaan, drie groepen. Aangekomen op de Marnewaard bleek echter dat ze niet echt op ons gerekend hadden, sterker nog, voor sommigen van ons hadden ze niet eens invulling. Nou ja, maar opgedeeld in 2 groepen en aangesloten. Dat moet goed komen zou je zeggen.

Helaas, niet dus. Ik heb 2 dagen lang achter mijn leidinggevende aan moeten vissen, die met regelmaat zijn biezen pakte zonder mij in te lichten. Soms ging het zelfs zo ver dat ie zonder mij in te lichten gewoon verdween en lange tijd niet te vinden/bereiken was. Errug lastig.

Lichtpuntje was een casustraining met de hulppost. Omdat ik een beetje moe werd van betrokkene heb ik mijn eigen plan getrokken en heb ik contact gelegd met de hulppost met het voorstel om samen te oefenen. Hier stonden zij gelukkig voor open en ik heb maandag op dinsdagavond/nacht lekker geneeskundig kunnen trainen. Een aantal leuke casussen gedaan met soms één, soms meer slachtoffers. Dit was zeker goed, want ik heb nu ook de eerste geneeskundige kunsten van één van mijn kerels kunnen zien en hij mijn werkwijze. Dat was erg prettig als kennismaking en als basis om op uit te gaan bouwen. Want straks in Uruzgan zal ik vanzelf een keer moeten zweten boven een slachtoffer met mijn afvoergroep en dan kunnen we maar beter voorbereid zijn.

Even (kort) voor de beeldvorming:
- Een hulppost is een kleine medische opvang. Hierin staan een arts, twee AMV'ers (Algemeen Militair Verpleegkundigen, net als ik) en een aantal gewondenverzorgers (de helpers, met een korte, maar goede geneeskundige basisopleiding). Hier worden alle slachtoffers in eerste instantie heengebracht met het credo: levens- en ledemaatreddende handelingen, indien mogelijk stabiliseren en doorsturen. De hulppost is klein en mobiel en kan zo vrij dicht bij het front neergezet worden.
- Een afvoergroep (mijn job straks) is een groep van drie man, bestuurder, helper en AMV'er. Deze groep haalt de slachtoffers op van het front en doet zijn uiterste best om de gewonden levend en beter dan aangetroffen op de hulppost te krijgen. Simpel gezegd, de ambulance van defensie.

De volgende ochtend nam het drama het helaas weer over. Na drie gemiste tijdsafspraken en weer een keer zichzelf onvindbaar te hebben gemaakt, heb ik de knoop doorgehakt en besloten vervroegd de oefening uit te stappen. Even kortgesloten met diverse leidinggevenden en vol gas terug naar Assen.

Hier kort geëvalueerd met de SMOO en daarna gauw aangeklikt bij onze eigen hulppost. Hier kon ik met mijn groep nog wat casustraining doen, wederom goed. 's Avonds zijn we niet al te laat gestopt, want de volgende morgen mochten wij ons om 08:00 melden bij het kleedpunt in Utrecht. Dat betekende dus 05:00 wegrijden :( Op het kleedpunt hebben we onze uitzend en luchmobiele spullen gekregen. Ja...ik heb weer hoopjes peppie spullen :D

Terug in Assen een praatje gehad over het opleidings en trainingstraject voor uitzending. Ik kan melden.....das druk. Zo zit er komende week de cursus commandant patria (ons gepansterde voertuig) en de twee weken daarna een 2-weekse oefening in. De rest van de weken zijn min of meer volgepland met korte oefeningen, trainingen en stages in ziekenhuizen tot aan m'n verlof in juni. En dan is het op naar de zandbak.

Donderdag was er een leuke afwisseling: schieten! Ik ben van het begin van de middag tot middernacht bezig geweest. Lang, maar ook absoluut goed. Het was weer prettig om te schieten en nog twee keer beter dat het goed ging. Zijn die jaren infanterie nog ergens goed voor geweest ;)

Vrijdag was het gelukkig een wat rustiger dagje, heb lekker m'n spullen op kunnen ruimen en m'n uitzendkleding kunnen voorbereiden voor het impregneren tegen muggen. Daarnaast mochten we 2 uur eerder weg en das altijd lekker!

Op naar volgende week, ik heb zin in de cursus en zal jullie er zeker van berichten.